Met een zucht veegde ze een lok van haar blonde haren uit haar ogen. Het was inmiddels al... even kijken... half vier en ze was nog steeds bezig met het poetsen van Everest. Welke idioot had dan ook bedacht dat ze een hagelwit paard wou hebben dat hagelwit bleef? Cheyenne had heel veel over voor wat interactie met paarden, maar een poetsbeurt van inmiddels drie uur lang was echt over de top. Hierna mocht ze ook nog de shetlanders van die desbetreffende vrouw longeren en daarna mocht ze dan eindelijk even op haar Haflinger rijden. Die overigens ook voor de hoge dressuur gereden werd, want ja, dochter van zeven moest wel iets om handen hebben.
Dochter van zeven was een tering irritant klein kutkind dat Cheyenne regelmatig voor haar voeten liep. Dochter van zeven was een zeurderig klein huilerig meisje wat totaal geen interesse in paarden had. Dochter van zeven liep geregeld jankend naar haar mammie toe puur om Cheyenne te pesten. Het enige wat Cheyenne dan kon doen om te reageren was lief glimlachen, in de hoop dat haar kinderlijke gezichtje met de sproetjes wat goed deed. Vaak had ze mazzel, maar de laatste tijd trok mevrouw toch steeds vaker een zuur gezicht. Het zou niet lang meer duren voordat Cheyenne alle shit over haar heen ging krijgen.
"Nou Everest," besloot Cheyenne toen bijna alle vlekken verdwenen waren, "ik denk dat je wel klaar bent. Ik zal je mooie deken even omdoen en dan mag je op stal." Afschuwelijk vond ze de manier waarop er hier met paarden om werd gegaan. Ze woonde hier vanwege haar zus, Christa, die als ernstig talentvol werd beschouwd. Cheyenne was maar middelmatig dus mocht ze alles zelf bekostigen. Wat inhield dat ze er nu weet ik hoeveel verzorgdieren op nahield waar ze gelukkig dan wel weer wat aan verdiende. Ze deed namelijk alleen maar de rottaakjes. Rijden echt heel zelden en dan was het alleen maar als het paard zeer explosief was. Ze had het ervoor over. Ooit hoopte ze groom te worden bij een leuke ruiter. Die bitch die ze nu hielp...
"CHEYENNE IK WIL OP KNORRIE RIJDEN." Cheyenne's gezicht vertrok toen ze het dochtertje van mevrouw de stal binnen zag komen.
"Ehh, Maddy, ik ben bang dat dat niet gaat." Een onzeker lachje sierde haar lippen terwijl ze oogcontact met het meisje probeerde te maken. "IK WIL OP KNORRIE RIJDEN!" riep ze uit. "KNORRIE KNORRIE KNORRIE."
"Maddy, dat kan niet. Knorrie heeft pijn aan zijn hoefjes en je mama wil dat ik hem longeer vandaag. Over een paar daagjes kun je weer rijden." Het meisje was nog niet klaar met scanderen en beschaamd keek Cheyenne om zich heen. Was er niemand die Maddy even van haar over kon nemen?
Waar was die moeder van haar in godsnaam in dit soort situaties?
Dochter van zeven was een tering irritant klein kutkind dat Cheyenne regelmatig voor haar voeten liep. Dochter van zeven was een zeurderig klein huilerig meisje wat totaal geen interesse in paarden had. Dochter van zeven liep geregeld jankend naar haar mammie toe puur om Cheyenne te pesten. Het enige wat Cheyenne dan kon doen om te reageren was lief glimlachen, in de hoop dat haar kinderlijke gezichtje met de sproetjes wat goed deed. Vaak had ze mazzel, maar de laatste tijd trok mevrouw toch steeds vaker een zuur gezicht. Het zou niet lang meer duren voordat Cheyenne alle shit over haar heen ging krijgen.
"Nou Everest," besloot Cheyenne toen bijna alle vlekken verdwenen waren, "ik denk dat je wel klaar bent. Ik zal je mooie deken even omdoen en dan mag je op stal." Afschuwelijk vond ze de manier waarop er hier met paarden om werd gegaan. Ze woonde hier vanwege haar zus, Christa, die als ernstig talentvol werd beschouwd. Cheyenne was maar middelmatig dus mocht ze alles zelf bekostigen. Wat inhield dat ze er nu weet ik hoeveel verzorgdieren op nahield waar ze gelukkig dan wel weer wat aan verdiende. Ze deed namelijk alleen maar de rottaakjes. Rijden echt heel zelden en dan was het alleen maar als het paard zeer explosief was. Ze had het ervoor over. Ooit hoopte ze groom te worden bij een leuke ruiter. Die bitch die ze nu hielp...
"CHEYENNE IK WIL OP KNORRIE RIJDEN." Cheyenne's gezicht vertrok toen ze het dochtertje van mevrouw de stal binnen zag komen.
"Ehh, Maddy, ik ben bang dat dat niet gaat." Een onzeker lachje sierde haar lippen terwijl ze oogcontact met het meisje probeerde te maken. "IK WIL OP KNORRIE RIJDEN!" riep ze uit. "KNORRIE KNORRIE KNORRIE."
"Maddy, dat kan niet. Knorrie heeft pijn aan zijn hoefjes en je mama wil dat ik hem longeer vandaag. Over een paar daagjes kun je weer rijden." Het meisje was nog niet klaar met scanderen en beschaamd keek Cheyenne om zich heen. Was er niemand die Maddy even van haar over kon nemen?
Waar was die moeder van haar in godsnaam in dit soort situaties?