Inge's random writings.

BOOP.

SORRY EILEEN I WROTE A THING. I HOPE I DIDN'T FUCK YOUR CHAR UP TOO MUCH.


Gaël keek geschrokken naar de figuur in de deuropening. Kael's lange, zwarte haar was slierterig en vet en ging draderig voor zijn gelaat, zijn ogen werden ontsierd door diepe wallen en zijn wangen waren ingevallen. Het witte overhemd dat hij droeg leek te wijd en slechtpassend en zag eruit alsof het wel een wasbeurt kon gebruiken. Zijn gebruikelijke stropdas was bevlekt en hing scheef. De knieën van zijn jeans waren kapot en om zijn pols zat een verband.
"Jezus..." Bracht Gaël uit, niet goed wetend wat hij in godsnaam met deze plotselinge situatie aanmoest. "Jezus, man, wat is er met jou gebeurd?"

Kael glimlachte flauwtjes. God wat was hij moe. Hij zocht naar woorden, maar had voor het eerst in zijn leven eens geen idee wat hij kon zeggen om zijn abrupte, haveloze verschijning minder bizar te maken. Uiteindelijk maakte hij een machteloos armgebaar.
"Lang verhaal, Gaël, lang verhaal," mompelde hij. Gaël fronste.
"Hm. Nou, kom binnen, je ziet er niet uit zo," zei hij, ietwat bars. Kael grijnsde schuldbewust, een grijns die zijn gelaat even iets meer levendigheid gaf. Hij volgde zijn vriend het appartement in.
"Ga zitten."
Zonder morren gehoorzaamde Kael zowaar. Hij plofte op de bank neer en liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten.
Gaël verdween en kwam even later terug met een glas water.
"Hier, drink op," zei hij. Kael glimlachte dankbaar en voelde een golf van genegenheid voor de andere jongen. Hij twijfelde er geen moment aan dat hij wat uit te leggen had - alsof Gaël hem ermee weg zou laten komen dat hij ineens in alle vroegte op diens stoep stond, ogend als een wandelend lijk - maar hij was blij dat hij dan nu in ieder geval even de kans kreeg bij te komen.
Het water deed hem goed. In een paar slokken was het glas leeg. Kael's buik knorde en hij grijnsde schaapachtig.
"Allemachtig, wat heb jij uitgevreten?" bromde Gaël, al leek hij niet echt een antwoord te verwachten. Hij pakte ineens zijn telefoon en tot Kael's verbazing bestelde hij pizza, zonder eigenlijk maar te vragen wat voor een Kael wilde. Deze protesteerde niet. Hij verging van de honger en was al lang blij dat hij zich hier veilig kon voelen.
Hij keek naar zijn onderarm. Toujours Libre. Het had anders niet veel gescheeld.
Gaël was in een stoel tegenover hem komen zitten en nam hem nu met een frons op zijn gezicht op. Kael keek hem niet aan.
Een lange tijd was het stil en waren beide jongens in gedachten verzonken, al merkte Kael dat Gaël moeite moest doen om hem niet aan een derdegraads verhoor te onderwerpen.
Er werd aangebeld en kort daarop kwam Gaël met twee dozen de kamer in. In stilte aten ze de pizza's op. Gaël in een normaal tempo, Kael alsof hij in maanden niet gegeten had.
"Ik.. Je zou kunnen zeggen dat ik een beetje in de nesten zit," zei Kael, uiteindelijk, na nog een groot glas water achterover te hebben geslagen.Gaël verdiende het dat hij er niet naar hoefde te gaan vissen, vond Kael.
"Je meent het. Krijg ik nou dan eindelijk te horen waarom je om zes uur 's ochtends als een halve zwerver op mijn stoep bent komen staan?"
"Min of meer. Ik moet het zelf ook nog een beetje zien te verwerken, geloof ik." Kael zweeg even.
"Begin anders maar met waarom je 'm ineens gepeerd was en ons zonder omhooggevallen gitarist achterliet."
Onwillekeurig grijnsde Kael even om die woordkeuze, maar Gaël's priemende blik deed die grijns meteen wegsterven.
"Dat was stom van me," zei hij mat. "Ik had jullie in vertrouwen moeten nemen."

Twee jonge mannen zaten zij aan zij op het massieve, eikenhouten hek dat een klein stukje weiland omsloot. Hun leeftijdsverschil was amper te zien en het grootste verschil was het feit dat de een kort haar had en de ander lang. Verder leken de twee broers als twee druppels water op elkaar. Qua uiterlijk in ieder geval.
"Dus, hoe gaat het met je bedrijf?" vroeg de langahrige van de twee. Hij richtte zijn zwarte ogen op zijn oudere broer die vermoeid zijn schouders ophaalde.
"Kon beter. Het is die ellendige recessie. Ik heb vorige maand nog twee van de jongens de laan uit moeten sturen. Anders redden we het gewoon niet."
Een meelevend trekje verscheen rond de mond van de jongste broer.
"Denk je dat jullie eruit komen?" vroeg hij en de ander haalde voor de tweede keer zijn schouders op.
"Ik hoop het. Kael?"
Kael, de jongste keek zijn broer vragend aan.
"Ja?"
"Waarom ben je eigenlijk nooit teruggekomen?"
Nu was het Kael's beurt om zijn schouders op te halen.
"Omdat ik toch niet de zoon kan zijn die ze wilden hebben."