What's the fuss about? [Gaël]

Met alle paardigheid in deze nieuwe omgeving was Kael zonder meer nieuwsgierig geworden.
Zodoende kwam het dat de zwartharige jongeman op zijn gemak de manege door was gelopen, met zijn handen in de zakken van zijn jeans en de air van iemand die zich overal op zijn gemak voelde. Hij was tot nu toe nog niemand tegen gekomen, maar nu hoorde hij paardenhoeven. Hij stapte nieuwsgierig de hoek om en kwam bij een grote binnen rijbaan uit. Ze hadden het hier goed voor elkaar, dat gaf hij ze na. Hij liep naar de rand en leund er lichtjes op. De mouwen van zijn zwarte overhemd waren opgestroopt, dus die werden niet vies. Dit zorgde er ook voor dat er een tattoo op zijn linkeronderarm zichtbaar werd. Twee woorden, in smalle, elegante letters vereeuwigd.
Toujours Libre
Kael nam de ruiter nieuwsgierig op. Het meisje leek een tikkeltje van haar stuk gebracht dat ze ineens een toeschouwer had. Toen ze Kael aankeek glimlachte deze even werktuiglijk. Ze had een duur ogend paard onder zich. Kael mocht dan weinig verstand van die beesten hebben, hij herkende iemand met geld als hij die zag.
Echter, geld bleek bij deze sport niet alles, want ineens, toen het tweetal aan de andere kant van de rijbaan was, schrok het paard zich dood - Kael kon niet zien waarvan - waardoor hij met een ruk opzij sprong, om vervolgens een stuk voorwaarts te sprinten, zijn neusvleugels wijdopen. Het meisje viel er zeer oncharmant af, in het mulle zand.
Even vroeg Kael zich af of hij haar moest komen helpen, maar ze stond al op. Ze grijnsde beschaamd, terwijl ze haastig de teugels van het paard vastgreep.
Kael veegde een lange lok donker haar weg en keek toe hoe ze haastig op het paard probeerde te klauteren, dat nu steeds zijn achterhand voor haar wegdraaide. Nee, alleen een dure knol onder je gat was duidelijk niet alles.

De jongen liet een neerbuigende gnuif horen. Te achterlijk voor woorden. Behalve dat er te veel gevraagd werd voor een hengst waar niet eens zeker van was dat hij goed presteerde op wedstrijden, had de hengst qua uiterlijk ook nou niet echt bepaald de goede genen meegekregen.
"Fuck dat," bastte Gaël Gabrias, een jongen uit Italië die zijn geluk kwam beproeven in dit dorpje met veel kanshebbende ruiters. "Ik ga niet zoveel voor een knol uitgeven waarvan jij mij niet eens een verdomde garantie kan geven dat het ook doet wat je wil." De handelaar kromp ineen bij het horen van deze brute worden.
"Maar senior -"
"Fuck off. Ik moet je knol niet en ik kan je aanraden te stoppen met het verkopen van troep." Gaël stampte weg, de handelaar en een stalmeisje verbouwereerd achterlatend.
Gaël was van nature niet zo boosaardig maar hij had allang gezien dat de hengst een neuroot was. Een hengst die gegarandeerd ongelukken ging veroorzaken op het wedstrijdterrein. Een hengst die niet mooi genoeg was om ook als dekhengst verkoopbaar te stellen. Gaël kon zijn tijd niet verdoen aan dit soort paarden. Oké, toegegeven, hij had nog steeds zijn E-pony, Scott, die gewoon niet de capaciteiten had om wedstrijden te rijden, maar hij had een band met Scott. Hij kon Scott onmogelijk wegdoen.
De voskleurige ruin stond al met zijn grote bruine kijkers over de staldeur heen te gluren naar zijn baas. Inmiddels was hij al twintig en begon hij aardig op leeftijd te raken. Gaël vond het soms eng om hem teveel te vragen, maar vandaag zou hij het er nog even lekker van nemen. Binnenkort zou er een verzorgstertje komen voor Scott.
"Dag jongen," sprak de man tegen de ruin. Scott brieste tevreden en liet zich tegen Gaël aanleunen toen deze met hem bezig ging. Eenmaal klaar met poetsen en zadelen nam hij het dier mee naar de bak, waar een onbekende man stond te kijken hoe een meisje half van haar paard lazerde. Ah. Zij. Dacht heel wat te zijn door een duur paard te rijden maar eerlijk waar, ze bakte er geen kut van.
"Deur vrij," gromde hij, waarna hij Scott de deur door begeleidde en het dier op het midden parkeerde. Even nog de laatste singels aanleggen en erop. Gaan kon hij.
"Hoi Gaël." Het meisje was naast hem komen rijden en deed moeite om het paard in toom te houden. Zand. Ze was er vanaf gepleurd.
"Wordt het geen tijd dat je gewoon manege-lessen gaat rijden?" snauwde hij. Ze kreeg een kleur. "Als je niet fatsoenlijk op je paard kan blijven zitten, moet je geen wedstrijden rijden." Met deze woorden spoorde hij Scott aan ergens anders te gaan rijden. Zijn nieuwsgierigheid naar de man was gewekt en even overwoog hij om Scott erheen te sturen.
Ach, waarom ook niet.
"Dag," sprak hij, Scott die zijn neus nieuwsgierig naar de man toedrukte. "Ik heb je hier nog nooit gezien. Bekend met de omgeving? Ik ben Gaël trouwens."

"Deur vrij," klonk een naar Kael's mening ietwat barse stem en hij keek op, nieuwsgierig. Een jongen met een pony kwam binnen. Hij raakte in gesprek met het meisje, maar leek weinig sympathie voor haar te hebben. Kael haalde een hand door zijn lange haar, dat weer voor zijn bijna zwarte ogen was gevallen.
Het meisje leek niet van plan de jongen van repliek te dienen. Kael had haar ook al niet echt ingeschat als iemand die stevig in haar schoenen stond.
Nu leek de jongen hem echter ook op te hebben gemerkt. Kael glimlachte miniem. Hij hoopte dat de jongen niet de vergissing zou maken te denken dat hij Kael ook zo af zou kunnen blaffen. De jongen en zijn pony kwamen Kael's kant op, en deze nam beiden lang en zorgvuldig in zich op, om de jongen daarna aan te kijken.
"Dag," zei de jongen, en zijn pony snuffelde nieuwsgierig aan Kael, die even keek, maar niet achteruit week.
"Hey," groette Kael terug. Zijn toon was vooral nonchalant. "Ik ben hier voor het eerst, vorige week gearriveerd, dus dat kan kloppen," zei hij nuchter. Hij glimlachte. "Kael."
Het viel hem op dat er een lichte gelijkenis in hun namen zat. Goed, de uitspraak was iets anders, maar toch.
Hij had de indruk dat het meisje hun conversatie nauwgezet probeerde te volgen. Even keek hij naar haar en haar paard. De donkere vacht van het dier was nat en glanzend van het zweet, al gokte Kael dat dat puur kwam door het gedribbel van het dier. Waarschijnlijk legde dat paard elke afstand die hij liep drie keer af met dat gedans, dacht Kael bij zichzelf.
"Is het hier altijd zo rustig?" vroeg hij, terwijl hij zijn blik door de bak liet gaan.

"Ik ben hier voor het eerst, vorige week gearriveerd, dus dat kan kloppen." Gaël liet een kleine glimlach zien. Dat bevestigde dus al zijn vermoeden. Scott deed nog een toenaderingspoging tot de jongen, iets wat Gaël prima vond en de ruin zelfs extra teugel voor gaf.
"Rij je zelf ook?" vroeg hij. Hij kon zich eerlijk gezegd niet voorstellen wat een persoon in een dorp als dit te zoeken had als hij of zij niet bezig was met paarden. Alle lui hierzo waren zó gebrand op hun dieren, dat het soms zelfs niet eens grappig meer was. Je werd beoordeeld op je prestaties, op je winstpunten, op de waarde van je paard, op je merkkleding, op je spieren, op je geld en op je huis. Hier kon je het maar beter goed voor elkaar hebben, anders kon je maar beter in de stad verderop gaan wonen. Ook een paardenstad, maar daar lag de nadruk niet zo afschuwelijk op de winstpunten. HorseHome heette het, dacht Gaël.
"Kael." Diens naam bracht een grijns op Gaëls gezicht. "Dude. Kael? Echt? Hoe schrijf je het?" Een oprechte lach tekende hem nu, wat zijn norsheid deed verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nu was er een knappe jongen met een lief lachje te zien, een hele verbetering ten opzichte van het norse knaapje wat hij net was geweest.
"Is het hier altijd zo rustig?" Gaël knikte. "Hier verderop zit een dorpje, HorseHome. Daar is het een stuk drukker. Minder niveau ook, dat dan weer wel. Alleen hier zit je echt voor je paardrijden. Daar is meer shit te doen, dacht ik." Gaël fronste. "Niet dat ik daar nou echt behoefte aan heb. Wat kom jij hier in dit dorp doen? Wat brengt jou hier precies?" vroeg hij met een belangstellende ondertoon.


- ik ben te lui. vandaar de 'belangstellende ondertoon' je begrijpt het wel -

"Rij je zelf ook?" vroeg de jongen. Kael grijnsde even en schudde toen zijn hoofd.
"Nee, om eerlijk te zijn is dit de eerste manege waar ik ooit voet over de drempel heb gezet," merkte hij luchtig op. Hij streek het paard even over diens neus.
De reactie op zijn naam deed Kael in de lach schieten.
"Dude. Kael? Echt? Hoe schrijf je het?"
"K-A-E-L," zei hij. Hij nam de jongen even op, die nu meteen een stuk toegankelijker overkwam, waardoor Kael zich onbewust ook iets losser opstelde. "Nu jij," zei hij.
De vraag wat hij hier deed zorgde ervoor dat Kael even aarzelde. Hij liet de woorden inzinken. Als er in dat dorpje meer te beleven viel moest hij daar ook eens een kijkje nemen, al was rotzooi trappen tussen kakkers waarschijnlijk leuker en hij gokte dat er daar genoeg van zouden zijn hier.
"Ik ben hier een beetje op de bonnevooi terecht gekomen, zou je kunnen zeggen," grijnsde hij. "Als ik hier niet aan het werk kom trek ik denk ik weer verder."
Het zinde hem echter niet dat het gesprek nu de kans had in de buurt van de reden van zijn onrustige gereis te komen, dus besloot hij dat het tijd was om het onderwerp van gesprek op de jongen af te schuiven.
"Zijn jullie hier allemaal zo fanatiek met de paardensport, eigenlijk?" vroeg hij daarom. Het meisje was nu in een rondje op de helft van de rijbaan aan het rijden en ze leek de grootste moeite te hebben het tempo van haar paard laag te houden. Eigenlijk een wat zielige vertoning, maar zeker na de barse woorden van de Gaël kon hij het niet echt over zijn hart verkrijgen een opmerking naar haar te maken, wat hij anders schaamteloos zou hebben gedaan.

"Nee, om eerlijk te zijn is dit de eerste manege waar ik ooit voet over de drempel heb gezet." Scott brieste. Het verbaasde Gaël om heel eerlijk te zijn. Om op zo'n manege binnen te komen, waar de paarden nog net niet met goud versierde zadels rond reden, was wel lef hebben.
"Heb je wel gecontroleerd dat je kleding goed zit? Haar perfect? Geen ranzigheid tussen je tanden?" Gaël stak zijn mening over het wereldje niet onder stoelen of banken. Niet dat hij er zelf niet goed tussen paste, het tegendeel zelfs. Maar hij zag wel hoe het was. Hij had echt niet zijn hele leventje keurig in deze wereld geleefd. Hij had er hard voor moeten vechten en door mazzel en ernstig veel geluk kon dit werkelijkheid worden voor hem. Niet dat het betekende dat hij niet meer hard hoefde te werken, integendeel juist. Zijn paardrijden was nu zijn sport geworden, zijn baan. Niet meer zijn hobby. Daar stond tegenover dat hij geen andere baan erop na hoefde te houden. Zijn ouders gaven hem voldoende geld zodat hij hier kon leven en hier kon trainen voor die prijs.
"K-A-E-L. Nu jij." Het meisje begon steeds vreemder en benauwder te kijken. Een pas van Scott opzij stond voor haar paard gelijk aan een stukje naar de andere kant toe draven.
"G-A-tremaE-L. Guh aa el. Mijn ouders houden van ietwat vreemde namen maar ik heb mijn namenbuddie gevonden, ik kom het leven nu wel door." Dit toverde weer een lach op zijn gezicht. Gaël had tot nu toe niet echt aansluiting gevonden met de mensen in dit dorp, had ook nog niet echt een jongen gevonden die geen totale kakker was en had al helemaal geen jongen gevonden die vrijwel dezelfde naam droeg.
"Ik ben hier een beetje op de bonnevooi terecht gekomen, zou je kunnen zeggen,"vertelde Kael. "Als ik hier niet aan het werk kom trek ik denk ik weer verder."
"Nou, laat ik dan hopen dat ik je vaak tref, kan ik je leren kennen, heb ik eindelijk iemand om mee rond te trekken," zei Gaël.
"Zijn jullie hier allemaal zo fanatiek met de paardensport, eigenlijk?" Gaël knikte. "Vrijwel iedereen die hier woont probeert hier zijn geluk te beproeven door zoveel mogelijk te trainen en alle wedstrijden mee te pikken die ze mee kunnen pikken. Ik idem, hoewel mijn knol hier zal zeggen van niet. Scott is niet mijn wedstrijdpaard, zogezegd. Eerder recreatiediertje.' Met deze woorden klopte hij de ruin even op zijn hals. "MAar ja. Vrijwel iedereen hier is zo gedreven. Zal ik je zo een rondleiding geven rond het dorp, voor zover ik het ken?"

"Heb je wel gecontroleerd dat je kleding goed zit? Haar perfect? Geen ranzigheid tussen je tanden?"
Kael schoot in de lach.
"Ik wist dat ik iets vergeten was," grinnikte hij. "Stom van me." Echter, hij was zich er ook wel van bewust dat hij er redelijk onberispelijk uitzag, zij het een vleugje casual. Het paste bij hem. Hij liep er niet graag onverzorgd bij.
De naam van de jongen bleek enigszins anders gespeld te zijn, maar uiteindelijk lagen de twee namen niet ver van elkaar af. Kael grijnsde. Als je het over stom toeval had.
"Mijn ouders houden van ietwat vreemde namen maar ik heb mijn namenbuddie gevonden, ik kom het leven nu wel door." vertelde Gaël en Kael knikte begrijpend. Ja, die van hem konden daar ook wat van.
"Met een zus die Demelza heet en een broer die Brenin heet zal ik je niet veroordelen," zei hij geamuseerd. Met dat hij die namen noemde voelde hij een kleine steek van gemis voor Brenin.
Het meisje had inmiddels iets meer controle over het paard, maar veel verschil maakte het niet.
"Nou, laat ik dan hopen dat ik je vaak tref, kan ik je leren kennen, heb ik eindelijk iemand om mee rond te trekken," zei Gaël en Kael nam hem even nieuwsgierig op. Het leek erop dat Gaël nogal behoefte had aan iemand die een beetje gelijkgestemd was. Dat scheelde, Kael kon ook wel weer iemand gebruiken met wie hij een beetje kon lachen.
Gaël legde uit dat eigenlijk iedereen hier druk was met de paardensport en Kael had het gevoel dat hij hier nogal een buitenbeentje ging zijn, al kon hij daarmee leven.
"Graag," zei hij in reactie op het aanbod voor een rondleiding. Het meisje was inmiddels afgestegen en leidde haar paard naar hen toe.
"Ik ben Mary," stelde ze zich ietwat verlegen voor.
"Kael." Kael glimlachte even naar haar, maar richtte toen zijn aandacht weer op de jongen en diens pony, die hij even over zijn zachte hals streelde. Hij realiseerde zich dat hij niet eens echt een mening had over paarden. De paardensport was typisch zoiets wat eigenlijk altijd honderd procent langs hem heen ging. Ach, misschien veranderde dat hier.