Lieve Rue,
ookal besta je pas sinds gister ongeveer en ben je vandaag helemaal uit het ei gekropen (vandaag 02-01-'12), ik ben van je gaan houden. Als ik eraan denk dat ik iets met je mag gaan doen, je eigenwijze blik mag zien en je gekke snoet nog gekker mag gaan maken, maakt mijn hart oprecht een sprongetje. Als ik eraan denk wat jij nog allemaal gaat beleven met Acapella, word ik gelukkig en wil ik mijn armen om je heen slaan. Lieve, lieve Rue, ik weet dat je niet sociaal bent, dat je het liefst alleen maar dodelijke blikken werpt op alles en iedereen, ik weet dat je mij bent, alleen dan 10x zo erg. Rue, ookal ben je echt een bitch from hell, ik hou van je, kleine, lieve, onschuldig ogende Rue. Jij bent het zichtbare, tastbare bewijs dat uiterlijk schijn bedriegt. Jij bent niet de Rue die ik eerst van plan was, jij bent niet de Rue die lid is van een drieling. Heather en Lucy zullen het nooit maken, uiteindelijk ben alleen jij over, lieve Rue. Uiteindelijk heeft 'Tiny' het niet overleefd. Jij bent een mix van wat ik eerst in gedachten had. Jij bent een 'tiny', jij bent niet lief en totaal niet hulpeloos. Je bent Heather, Lucy en Sue ineen. Maar toch leek Rue me beter dan Sue.
Rue, ik heb je in mijn hart gesloten, weet dat jij... wel sociaal wilt zijn maar het simpelweg niet meer kan. Je zal het worden, enigsinds, tegen Roxan. Maar je zal altijd Rue blijven, stille, teruggetrokken, woedende Rue, die er absoluut niet bang voor is om een mes te trekken of zoiets dodelijk gevaarlijks. Ik bedoel, jij bent het, Rue. Ik geef je alle recht. Mensen hebben je leven vergalt, hebben je bijna tot zelfmoord aangezet, lieve, kleine Rue. En nu haat jij de mensen, zoals de mensen jou ook 'hebben gehaat'.
Allemaal onterecht, Rue, want als jij na de dood van jouw ouders liefdevol was opgevangen, had het een hoop gescheeld. Maar jouw opa stak het niet onder stoelen of banken dat hij jouw vader een vreselijke zak vond en dat jouw moeder een del was omdat ze met jouw vader ging. Jij bent in zijn ogen dan ook vreselijk misplaatst. Maar ik weet zeker, lieve Rue, dat hij wel van je houdt. Jouw opa, lieve, lieve Rue, houdt wel degelijk van je. Maar ook hij heeft het moeilijk met het verlies van zijn dochter.
Rue, jij zal Roxan nodig hebben, net zoals zij jou nodig zal hebben. Als een echt team zullen jullie uiteindelijk handelen, jij zal haar vertrouwen, lieve Rue, maar nu nog niet. Zoiets heeft tijd nodig, en gun het de tijd. Ik wéét dat je niet naar me luistert, ik weet dat je toch Roxan zal bedreigen, misschien een mes op haar keel zal zetten, maar uiteindelijk, lieve Rue, zal het mens in jou terugkomen en zal jij zien dat het niet nodig is om zo te doen tegen Roxan.
Jouw zangtalenten, Rue, zijn ongekend. Iedereen moet wel zwijgen in jouw buurt, het kan ook niet anders. Zo is het, zo zal het altijd zijn. Maar jij zal nooit zingen voor andermans plezier, jij zal altijd voor jezelf zingen. Dus no way dat er een zangcarriëre voor je in zit. Persoonlijk denk ik dat je het niet ver schopt in de maatschappij, want bij elk beroep, werk je voor anderen. Jij haat de mensheid, dus denk ik niet dat zoiets voor je erin zit.
Rue, hoe zal jouw toekomst eruit zien? Ga jij met Acapella naar een ver land reizen? Ga jij met haar inderdaad de zon achterna, of is dat slechts een droom die je nooit zal kunnen verwezelijken? Ik weet het niet, lieve Rue. Het enige wat ik weet is dat jij het nooit zal overleven. Jij zal nooit volwassen kunnen worden, tenzij een man jouw hart verovert en je leert wat je moet doen. Hij moet net zo gevaarlijk zijn als jou, maar gevaarlijk omdat ie van je houd, en niet omdat het een maniak is. Jij bent wel een maniak, Rue, het spijt me en ik weet dat het bot klinkt, maar Rue, je bent een trut en als ik je ooit in het echt meemaak, zal ik waarschijnlijk voor je vluchten, al heb ik je zelf bedacht.
Juist omdat ik weet hoe je bent, vlucht ik voor je. Ik zal bang zijn voor je brandende blik, snelheid, watervlugheid en het feit dat je naar mijn gevoel iets té goed overweg kan met wat wapens. Maar ik weet ook je zwakke punten, lieve, kleine en tedere Rue. Als jij verdriet ziet, wat echt is, waar iemand verscheurd door word, dan word jij menselijk. Dat doet je pijn.
Dus,al met al, lieve Rue, ben je niet zo slecht. Je bent zelfs heel lief, al weet je die liefheid niet altijd te plaatsen. Maar ik ben de enige die het weet.
Wacht, nee. Je bent niet lief, Rue. Niet lief op de 'lief' manier. Nee. Mensen moeten iets geks doen om je te kunnen benaderen. Gewoon een "hallo" werkt in jouw geval niet. Een gemene rotopmerking ook niet, je zal diegene wurgen nog voor diegene de kans krijgt met zijn ogen te knipperen. Medelijden werkt niet, want je zal enkel je wenkbrauw optrekken en spottend lachen en weer tussen de bladeren van de bomen verdwijnen. Je bent zo onmenselijk dat je je zelfs niets aan zal trekken van die opmerking vol medelijden. Je hoort het niet eens. Je denkt er niet eens meer over na. Zo ver heen ben je, lieve Rue.
Alleen een mens die in de puurste staat is van verdriet, zal bij jou nieuwsgierigheid en iets van menselijkheid opwekken, want jij zal je nooit laten gaan. Jij zal nooit écht huilen, dat kan je niet. Want als dat wel gebeurd, verscheur je jezelf en spring je van een klif.
Thanks lieve Rue, voor de vreugde die je me nu al hebt gebracht en die je me gaat brengen. Bedankt voor het laten zien dat ik niet helemaal wanhopig ben en dat ik niet echt sociaal gestoord ben. Lieve Rue, ik wil je goede raad geven, maar jij laat niemand in je buurt, dus je zal dat soort goede raad toch niet nodig hebben.
Jij & Acapella, dankjewel Rue. <3
ookal besta je pas sinds gister ongeveer en ben je vandaag helemaal uit het ei gekropen (vandaag 02-01-'12), ik ben van je gaan houden. Als ik eraan denk dat ik iets met je mag gaan doen, je eigenwijze blik mag zien en je gekke snoet nog gekker mag gaan maken, maakt mijn hart oprecht een sprongetje. Als ik eraan denk wat jij nog allemaal gaat beleven met Acapella, word ik gelukkig en wil ik mijn armen om je heen slaan. Lieve, lieve Rue, ik weet dat je niet sociaal bent, dat je het liefst alleen maar dodelijke blikken werpt op alles en iedereen, ik weet dat je mij bent, alleen dan 10x zo erg. Rue, ookal ben je echt een bitch from hell, ik hou van je, kleine, lieve, onschuldig ogende Rue. Jij bent het zichtbare, tastbare bewijs dat uiterlijk schijn bedriegt. Jij bent niet de Rue die ik eerst van plan was, jij bent niet de Rue die lid is van een drieling. Heather en Lucy zullen het nooit maken, uiteindelijk ben alleen jij over, lieve Rue. Uiteindelijk heeft 'Tiny' het niet overleefd. Jij bent een mix van wat ik eerst in gedachten had. Jij bent een 'tiny', jij bent niet lief en totaal niet hulpeloos. Je bent Heather, Lucy en Sue ineen. Maar toch leek Rue me beter dan Sue.
Rue, ik heb je in mijn hart gesloten, weet dat jij... wel sociaal wilt zijn maar het simpelweg niet meer kan. Je zal het worden, enigsinds, tegen Roxan. Maar je zal altijd Rue blijven, stille, teruggetrokken, woedende Rue, die er absoluut niet bang voor is om een mes te trekken of zoiets dodelijk gevaarlijks. Ik bedoel, jij bent het, Rue. Ik geef je alle recht. Mensen hebben je leven vergalt, hebben je bijna tot zelfmoord aangezet, lieve, kleine Rue. En nu haat jij de mensen, zoals de mensen jou ook 'hebben gehaat'.
Allemaal onterecht, Rue, want als jij na de dood van jouw ouders liefdevol was opgevangen, had het een hoop gescheeld. Maar jouw opa stak het niet onder stoelen of banken dat hij jouw vader een vreselijke zak vond en dat jouw moeder een del was omdat ze met jouw vader ging. Jij bent in zijn ogen dan ook vreselijk misplaatst. Maar ik weet zeker, lieve Rue, dat hij wel van je houdt. Jouw opa, lieve, lieve Rue, houdt wel degelijk van je. Maar ook hij heeft het moeilijk met het verlies van zijn dochter.
Rue, jij zal Roxan nodig hebben, net zoals zij jou nodig zal hebben. Als een echt team zullen jullie uiteindelijk handelen, jij zal haar vertrouwen, lieve Rue, maar nu nog niet. Zoiets heeft tijd nodig, en gun het de tijd. Ik wéét dat je niet naar me luistert, ik weet dat je toch Roxan zal bedreigen, misschien een mes op haar keel zal zetten, maar uiteindelijk, lieve Rue, zal het mens in jou terugkomen en zal jij zien dat het niet nodig is om zo te doen tegen Roxan.
Jouw zangtalenten, Rue, zijn ongekend. Iedereen moet wel zwijgen in jouw buurt, het kan ook niet anders. Zo is het, zo zal het altijd zijn. Maar jij zal nooit zingen voor andermans plezier, jij zal altijd voor jezelf zingen. Dus no way dat er een zangcarriëre voor je in zit. Persoonlijk denk ik dat je het niet ver schopt in de maatschappij, want bij elk beroep, werk je voor anderen. Jij haat de mensheid, dus denk ik niet dat zoiets voor je erin zit.
Rue, hoe zal jouw toekomst eruit zien? Ga jij met Acapella naar een ver land reizen? Ga jij met haar inderdaad de zon achterna, of is dat slechts een droom die je nooit zal kunnen verwezelijken? Ik weet het niet, lieve Rue. Het enige wat ik weet is dat jij het nooit zal overleven. Jij zal nooit volwassen kunnen worden, tenzij een man jouw hart verovert en je leert wat je moet doen. Hij moet net zo gevaarlijk zijn als jou, maar gevaarlijk omdat ie van je houd, en niet omdat het een maniak is. Jij bent wel een maniak, Rue, het spijt me en ik weet dat het bot klinkt, maar Rue, je bent een trut en als ik je ooit in het echt meemaak, zal ik waarschijnlijk voor je vluchten, al heb ik je zelf bedacht.
Juist omdat ik weet hoe je bent, vlucht ik voor je. Ik zal bang zijn voor je brandende blik, snelheid, watervlugheid en het feit dat je naar mijn gevoel iets té goed overweg kan met wat wapens. Maar ik weet ook je zwakke punten, lieve, kleine en tedere Rue. Als jij verdriet ziet, wat echt is, waar iemand verscheurd door word, dan word jij menselijk. Dat doet je pijn.
Dus,al met al, lieve Rue, ben je niet zo slecht. Je bent zelfs heel lief, al weet je die liefheid niet altijd te plaatsen. Maar ik ben de enige die het weet.
Wacht, nee. Je bent niet lief, Rue. Niet lief op de 'lief' manier. Nee. Mensen moeten iets geks doen om je te kunnen benaderen. Gewoon een "hallo" werkt in jouw geval niet. Een gemene rotopmerking ook niet, je zal diegene wurgen nog voor diegene de kans krijgt met zijn ogen te knipperen. Medelijden werkt niet, want je zal enkel je wenkbrauw optrekken en spottend lachen en weer tussen de bladeren van de bomen verdwijnen. Je bent zo onmenselijk dat je je zelfs niets aan zal trekken van die opmerking vol medelijden. Je hoort het niet eens. Je denkt er niet eens meer over na. Zo ver heen ben je, lieve Rue.
Alleen een mens die in de puurste staat is van verdriet, zal bij jou nieuwsgierigheid en iets van menselijkheid opwekken, want jij zal je nooit laten gaan. Jij zal nooit écht huilen, dat kan je niet. Want als dat wel gebeurd, verscheur je jezelf en spring je van een klif.
Thanks lieve Rue, voor de vreugde die je me nu al hebt gebracht en die je me gaat brengen. Bedankt voor het laten zien dat ik niet helemaal wanhopig ben en dat ik niet echt sociaal gestoord ben. Lieve Rue, ik wil je goede raad geven, maar jij laat niemand in je buurt, dus je zal dat soort goede raad toch niet nodig hebben.
Jij & Acapella, dankjewel Rue. <3